سایه من
با خودم گمان می کردم رفتنت ممکن نیست ..
رفتنت ممکن شد ...!
حال ...
باورش ممکن نیست ...
بعد از رفتنت هم نه دستانم توان دارند تا برایت بنویسم ...
نه چشمانم اشکی دارند که به راهت بریزم ...
جانم به لب رسید ، اما لبانت به لبانم نرسید...!!!
میترسم از پاییزی که در راه است ...
میترسم که پاییز برسد و من به جای نوبرانه یاقوت اناری لبانت ...
بردستان تو برگی شوم ...
پر از اظطراب افتادن ...
سایه من :
افطار من ، شیرینی لبان توست ...
اولین بوسه را که نوش می کنم ...
رها می‌شوم از گرسنگی مفرط این روزهایم ...
سایه من
سالیانی است که درپی بهشت سرگردان میگشتم ...
دوستان هرکاری میکردند و من برای بهشت از لذتها میگذشتم ...
تا اینکه وصف بهشت مرحوم پناهی راشنیدم که میگفت ...
بهشت فضایی است چند وجب درچند وجب که بین بازوان کسی است که دوستش داری ...
و من بهشت را میان بازوانت لمس کردم ...
